Το Κέντρο Φ ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση τού προέδρου τού Εθνικού Μετώπου κ. Εμμανουήλ Κώνστα και εκπρόσωποι του Φ παρέστησαν στις εργασίες τού Συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, υλοποιώντας παλαιότερες σχετικές αποφάσεις του. Ο επικεφαλής τού Κέντρου Φ εισηγήθηκε το θέμα "Ιδεολογική Διακήρυξη", το οποίο και ακολουθεί.
ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ
[υπό Γεωργίου Δ. Σαγιά, επικεφαλής τού Κέντρου Μελετών και Προώθησης Εθνικών Ιδεών Φ (Κέντρου Φ)]
Εμείς, Έλληνες εθνικιστές και πατριώτες, στο πλαίσιο συγκροτήσεως εθνικού μετώπου για ένα νέο συλλογικό όραμα, για μία νέα μεγάλη ιδέα τού ελληνισμού εδραζομένη στην κοσμοθεωρία και στην ιδεολογία τού ελληνικού εθνικισμού καθώς και σε πολιτική υπέρ Ελλάδος και Ελληνισμού μέσω ενός εθνικού κράτους κοινωνικού και δικαίου, βασισμένου σε ένα σύνολο ιδεών, αρχών και αξιών για ολόκληρον ανεξαιρέτως τον Ελληνισμό και συνάμα φάος, φως τής οικουμένης, για το πώς θα θέλαμε την Ελλάδα στον κόσμο αλλά και τον κόσμο νοηματοδοτούμενο από την Ελλάδα, διακηρύττουμε την πίστη μας στην επίτευξη των σκοπών και των στόχων μας και συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ανιδιοτελώς έως την τελική νίκη.
Αποτελούμε μέρος τής αδιασπάστου συνεχείας τού ελληνισμού, συνειδητά στρατευμένοι στην ιδέα τού έθνους και της φυλής, εθελουσίως ταγμένοι στην υπεράσπιση των Ελλήνων, της Ελλάδος και του απανταχού Ελληνισμού.
Πιστεύουμε πως η πολιτική καθορίζει την οικονομία, η ιδέα καθορίζει την πράξη, η κοσμοαντίληψη καθορίζει την στάση ζωής.
Είμαστε εθνοκεντρικοί, βουλησιοκράτες, βελτιόδοξοι, ευτοπιστές, συντηρητικοί και συνάμα προοδευτικοί ως προς την αντιμετώπιση του παρελθόντος και του μέλλοντος (στοιχεία τα οποία δεν αντιδιαστέλλονται μεταξύ τους αλλά αποτελούν όλον), είμαστε λοιπόν παραδοσιοκράτες, ταυτοτιστές και εθνομελλοντιστές.
Το έθνος μας είναι προτεραιότητά μας, ο κοινοτισμός δίαυλος προστασίας του, η αποκέντρωση στοιχείο αρμονικής αναπτύξεως και ισορροπίας και όρος ποιότητος ζωής.
Πίστη στην ύπαρξη των εθνών και στην φυσική πολυμορφία και βιοποικιλότητα ερμηνεύεται και ως αποδοχή τού δικαιώματος όλων των εθνών να αγωνίζονται για την ύπαρξη και την πρόοδό τους, αντιλαμβανόμενοι παραλλήλως την πιθανότητα συγκρούσεων σε σημεία τριβής.
Η εθνική κοινότητα, ταυτοτική, αξιακή και ελληνοκεντρική, βασισμένη και στις αρχές του κοινωνισμού, του οικολογισμού, του ταυτοτισμού και του κοινοτισμού, προβάλλει ως εφικτή και βιώσιμη πρόταση και το εθνικό κράτος προβάλλει ως λύση.
Για εμάς, το κράτος πρέπει οπωσδήποτε να υπηρετεί το έθνος, δηλαδή η ουσία του, το περιεχόμενό του και η λειτουργία του να υπηρετούν τα εθνικά και λαϊκά συμφέροντα. Δεν πέφτουμε στην παγίδα τής ουτοπίας, η οποία οδηγεί σε απογοήτευση και παραίτηση. Δεν πέφτουμε στην παγίδα τής δυστοπίας, η οποία οδηγεί σε ηττοπάθεια και κατάθλιψη. Είμαστε ευτοπιστές, δηλαδή στρατευόμαστε αυτοβούλως εν ελευθερία προσώπου και με ηρωικό τρόπο ζωής στην προώθηση τού εθνικού συλλογικού καλού επιδιώκοντας μια ευτοπιαλάνδη.
Είμαστε συντηρητικοί γιατί θέλουμε να λειτουργούμε υπέρ τής παραδόσεως, της εθνικής ταυτότητος, της οικογενείας, της πίστεως και παραλλήλως είμαστε προοδευτικοί γιατί οι βλέψεις μας σε θέματα διαστήματος, ρομποτικής, τεχνητής νοημοσύνης, νέων τεχνολογιών, είναι απόρροια και αδιάσπαστη συνέχεια τού αρχαιόθεν ελληνικού τρόπου σκέπτεσθαι και πράττειν αλλά και διότι στην εφαρμοσμένη πολιτική οι θέσεις και οι προτάσεις μας είναι σαφώς προοδευτικές. Εν άλλαις λέξεσι, είμαστε αρνητές τής ήττας, υποστηρικτές τού διαρκούς αγώνα και προπομποί τής ερχόμενης νίκης.
Η βούληση είναι αυτή που ανατρέπει το δόγμα τού αναπόφευκτου, την αδιαφορία, την αποθάρρυνση, την ηττοπάθεια, την παραίτηση. Η βελτιοδοξία είναι αυτή που υπερβαίνει την αισιοδοξία και την απαισιοδοξία, οι οποίες οδηγούν σε λανθασμένες ατραπούς ερμηνείας και ενεργειών. Ο κόσμος, δεν είναι ο καλύτερος δυνατός, δεν είναι ο χειρότερος δυνατός, είναι αυτός που είναι αλλά μπορεί να γίνεται όλο και καλύτερος με συνεχή, καθημερινό, επίπονο, πεισματικό και ανυποχώρητο αγώνα, βάσει ενός εμπνευσμένου εθνικού οράματος, το οποίο θα προσεγγίζεται από συγκροτημένο Εθνικό Σχέδιο με βραχυπρόθεσμους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους συγκεκριμένους στόχους και σκοπούς. Η μεθοδολογία και οι τακτικές μπορούν να ποικίλουν ή και να τροποποιούνται -πάντα με βάση το εθνικό συμφέρον και τα πραγματικά δεδομένα κάθε εποχής-, χωρίς όμως αυτή η ευελιξία να σημαίνει εκπτώσεις από τον αντικειμενικό σκοπό της νέας μεγάλης ιδέας τού ελληνισμού.
Όλα αυτά δε, υπό το πρίσμα τής προτάξεως τού κοινού καλού έναντι του ατομικού, διότι το κοινό καλό επηρεάζει θετικά τις παραμέτρους ενός δίκαιου, τίμιου, αξιοκρατικού και ανεπτυγμένου εθνικού κράτους και κάθε ατομικότητα ευνοείται δυνητικά εξ αυτού, ενώ αντιθέτως το ατομικό καλό δεν σημαίνει απαραίτητα και καλό υπέρ έθνους και πολιτών. Το ανωτέρω σαφώς και δεν υπαινίσσεται εξαφάνιση της ατομικότητος, της διαφορετικότητος και της δημιουργικότητος ενός εκάστου, όμως δίνει την κατεύθυνση αναβιβασμού του σε μια ανώτερη κατ' εμάς θεώρηση της ζωής, ήτοι, της συνειδητής εκχωρήσεως προτεραιότητος στο συλλογικό καλό έναντι τού βεβαίως και αποδεκτού ατομικού. Το άτομο πρωτίστως στην υπηρεσία τού έθνους του καθώς σε αρχές, ιδέες, αξίες και θέσεις γενικότερα αποδεκτών από τους εθνικώς φρονούντες και κινουμένους και πέραν της Ελλάδος, αυτοβούλως ταχθέν και συνειδητά υπηρετόν αντιστοίχους θεσμούς τού έθνους που έχουν τα ανωτέρω ως κρηπίδωμα, νοηματοδοτεί την ζωή με υψηλά ιδανικά, οδηγεί σε πράξεις ελευθερίας και δημιουργίας και λειτουργεί ως γέφυρα συνεννοήσεως με άλλα έθνη που ενδεχομένως φρονούν αντιστοίχως και είναι συγχρόνως διατεθειμένα να συνεννοηθούν σε μια κοινή βάση αντιλήψεων, σεβόμενα απολύτως το μεγαλείο και τα ιστορικά δίκαια και διαρκή συμφέροντα του Ελληνισμού -αεί υπαρκτά.
Ποια μπορεί να είναι η νέα μεγάλη ιδέα τού Ελληνισμού; Θα μπορούσε να είναι η εξής: οι Έλληνες, η Ελλάδα, ο Ελληνισμός, παγκόσμια θετική ηγουμένη δύναμη και πρωτοπορία, καθοριστική πρωτοκαθεδρία πνεύματος, πολιτισμού και επιστήμης τής οικουμένης. Νέος πόλος ελληνικός, εμπνευσμένος, ξεχωριστός, μοναδικός, καινοτόμος, εθνομελλοντικός, που σημαίνει: δημιουργική σπείρα τού κόσμου και εσαεί γεννήτωρ και αναγεννώμενος. Εάν αυτό φαντάζει δύσκολο, δεν ερμηνεύεται ως ακατόρθωτο. Βασίζεται στην θεωρία τής ποιοτικής ηγουμένης μειοψηφίας, που σημαίνει υπέρβαση της αριθμολαγνικής αντιμετωπίσεως της ζωής. Το πνεύμα και η αρετή πάνω από την ύλη και το χρήμα, μεθερμηνευόμενον: αυτά είναι χρήσιμα εργαλεία όταν βρίσκονται στην υπηρεσία τού πνεύματος και της αρετής. Άλλωστε, χάρη σε αυτήν την αντίληψη που έχει μετουσιωθεί πολλάκις ιστορικά σε πράξη, το ελληνικό έθνος συνεχίζει να υπάρχει και να δημιουργεί.
Είναι επίσης και αναγκαία θέση αντιμετωπίσεως της πραγματικότητος -βάσει της απογραφής έτους 2021 οι Έλληνες είναι περίπου 10.500.000 (συν τον Ελληνισμό τής διασποράς που αριθμεί εκατομμύρια) σε έναν κόσμο που σήμερα υπερβαίνει τα 8.000.000.000 ανθρώπων. Αυτό έχει παραμέτρους ερμηνείας και τις εξής: Ελλάδα υπαρκτή, ελεύθερη, ανεξάρτητη, δυνατή, αυτόκεντρη, σωτήριο εμβόλιο τού παγκοσμίου γίγνεσθαι.
Για να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν Έλληνες. Όμως αυτή η προοπτική είναι δυσοίωνη γιατί το πλήθος των Ελλήνων μειώνεται δραματικά. Μελετώντας τους δείκτες τού εν Ελλάδι δημογραφικού θέματος (του σημαντικοτέρου θέματος της Ελλάδος, διότι Ελλάδα χωρίς Έλληνες θα γίνει από χώρα χώρος), συνεκτιμώντας πως στα περίπου 10.500.000 που λογίστηκαν σαν (προσοχή στο: σαν) Έλληνες έχουν αθροιστεί και άνθρωποι που χαρακτηρίζονται με τον υφ' υμών λανθασμένο και αδόκιμο όρο "ελληνοποιημένοι", κατανοεί πως η φυλή τείνει προς εξαφάνιση, (και) ως απόρροια ασκουμένης ακραίας πολιτικής υπό κυβερνήσεων, οι οποίες υπονόμευσαν και υπονομεύουν αυτή καθ' αυτή την καταγωγική συνέχεια, ακόμη και αυτή την εθνική ύπαρξή μας ως Έλληνες. Το σύνθημα "Σώστε τον Έλληνα - Έλληνα" συμπυκνώνει την ανησυχία, την αγωνία αλλά και το ζητούμενο για το έθνος μας, ώστε να μπορέσει να αφυπνισθεί, να ανασχέσει την επίθεση που ποικιλοτρόπως δέχεται, να αντεπιτεθεί και εν τέλει να επικρατήσει.
Κάποιες από τις ενέργειες που θα έπραττε ένα Εθνικό Κράτος προς αυτήν την κατεύθυνση, θα ήταν και η ανάσχεση της λάθρα μεταναστεύσεως, η απέλαση όσων εισήλθαν παρανόμως στην χώρα, η σημαντική μείωση της μεταναστεύσεως, η ακύρωση του όρου και των συνεπειών των λεγομένων "ελληνοποιήσεων", η αλλαγή τής ερμηνείας στο θέμα "παραχωρήσεως ιθαγενείας", η προώθηση τής συζητήσεως για την θεωρία των ποσοστώσεων, η υποστήριξη Ελλήνων πολυτέκνων και τριτέκνων σε συνδυασμό με την αποκέντρωση και τον κοινοτισμό. Επεκτείνοντας την σκέψη, για την περίπτωση ενδεχομένου αντιλόγου για τον τρόπο υλοποιήσεως των ανωτέρω, σημειώνεται πως η αφύπνιση τού πολίτη θα μπορούσε να οδηγήσει σε θεαματικές αλλαγές ακόμη και με τους όρους ενός εχθρικά στις ιδέες μας θεσμοθετημένου πλαισίου υπό των ποικιλωνύμων και ποικιλοχρώμων αριστεροδεξιών καθεστωτικών, και, πάντως, καλόν είναι να διατυπωθεί στις συζητήσεις που από καιρού εις καιρόν γίνονται για συνταγματική αναθεώρηση και το εξής: Θα πρέπει να ληφθεί υπ' όψιν και η άποψη πως το πολιτικό σύστημα πρέπει να υπηρετεί τον πολίτη και όχι ο πολίτης το πολιτικό σύστημα -πόσο δε μάλλον όταν αυτό όζει εξ αιτίας σήψεως. Είναι γνωστό ότι έχει οριστεί πως κάποια άρθρα τού Συντάγματος δεν επιδέχονται μεταβολή, όμως αυτό σημαίνει πως θεωρείται παγιωμένο ένα σύστημα που αποφασίστηκε από κάποιους κάποιο χρονικό σημείο και από τότε και και ύστερα θεωρείται ως αιωνίως το λειτουργικότατο, το σωστότατο και το κάλλιστον. Αυτή η βάση είναι σαθρή, διότι, τι θα είχε συμβεί εάν πριν από αυτούς που το θεσμοθέτησαν είχαν θεσμοθετήσει κάποιοι άλλοι κάτι άλλο διαφορετικό από αυτό; Επίσης, αναγνωρίζουν στον εαυτό τους προφητικές ικανότητες όσοι θεωρούν ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει κάτι διαφορετικό για να υπηρετήσει καλύτερα, επαρκέστερα και δικαιότερα το έθνος τον πολίτη; Κι ακόμη, μήπως μια τέτοια θεώρηση είναι κατ' ουσίαν αντιδημοκρατική και υπονομεύει αυτήν καθ' αυτήν την δημοκρατία την οποία επαίρονται πως προστατεύουν; Εάν λοιπόν ελέγετο σε μια ιδεολογική συζήτηση στο πλαίσιο τής ελευθερίας τού λόγου πως "η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα, πολλά αδιέξοδα όμως είχαν δημοκρατία", ο αντίλογος θα ήταν η ποινικοποίηση τής γνώμης; Εν πάσει περιπτώσει, ο πολιτικός αγώνας γίνεται και θα συνεχίσει να γίνεται με όρους, κανόνες και νόμους ήδη θεσπισμένους, οπότε η πολιτική μάχη δίνεται και θα δοθεί με κάθε νόμιμο τρόπο και μέσο εντός τού υπάρχοντος νομίμου πλαισίου. Απέναντι σε ακραίες ανθελληνικές και αντεθνικές πολιτικές, αντιπαραθέτουμε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα επιχειρήματα με κέντρο σκέψεώς μας την Ελλάδα, εδραζόμενα στο Σύνταγμα τής Ελλάδος, στην πίστη, στην λογική στο αυτονόητο και σε αυτήν καθ' αυτήν την φύση. Ήθος, αξιοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη είναι κορωνίδες μιας ελληνικής πολιτείας όπου ο πολίτης - οπλίτης θα χαίρει των τιμών και του σεβασμού που του αξίζουν και θα επαίρεται διότι θα εκπληρώνει επαρκώς τα καθήκοντά του και τις υποχρεώσεις του ανταποδίδοντας συνειδητά στο πολλαπλάσιο για τα διακαιώματα που θα του παρέχονται από το φιλολαϊκό κράτος, του οποίου ο κοινωνισμός θα αποτελεί αδιαπραγμάτευτα τον λαϊκό πυλώνα του.
Ο χαρακτήρας τού ελληνικού έθνους περιλαμβάνει το σύνολο τής συνεχούς, αδιάσπαστης κατ' ουσίαν και αδιαλείπτου υπό οποιεσδήποτε συνθήκες υπάρξεώς του, είναι ταυτισμένος με την παράδοση και την ιστορία, αποκαλύπτεται ξεκάθαρα σε στιγμές εθνικών αγώνων υπέρ ελευθερίας και τονίζεται εμφατικά σε κορυφαίες στιγμές του (π.χ. Εθνεγερσία 1821). Η έγερση της ψυχής τού Γένους είναι μονίμως χρέος και καθήκον και πραγματικότητα, ειδικά σε εποχές παρακμής. Στηριζόμαστε σε στέρεα θεμέλια πολιτικών και φιλοσοφικών σκέψεων και ιδεών προγόνων μας, οι οποίες ξεκινούν από την ρίζα τού απωτάτου παρελθόντος, εξελίσσονται μέσω τής αρχαίας, της νεώτερης και της σύγχρονης πολιτισμικής μας κληρονομιάς και εξακοντίζονται δημιουργικά στο μέλλον, αναγεννώμενες, προσαρμοζόμενες, μεταπλασσόμενες και -κυρίως- επεκτεινόμενες σε νέες κατευθύνσεις, επιδιώκοντας τον συγχρονισμό ιδεών με τις πολιτικές εξελίξεις τού παρόντος και την πρόβλεψη αλλά και δρομολόγηση των μελλοντικών εξελίξεων.
Η εννοιολόγηση τού όρου έθνος εδράζεται στο ομότροπον, στο ομότοπον, στο ομοΐστορον, στο ομόγλωσσον, στο ομόδοξον, στην συνέχεια της καταγωγής τής ελληνικής φυλής, στα ιστορικά δίκαια του έθνους μας, στην κοινή παράδοση και πίστη και στον κοινό πολιτισμό, στην κοινή συνείδηση βάσει τής οποίας διαμορφώνεται και κοινό όραμα υπό εθνική οπτική, γνωρίζοντας πως ελαχιστότατες διαφοροποιήσεις τινών εκ των ανωτέρω είναι ευκόλως εξηγητέες και αποτελούν απλές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής όταν εξετάζονται τα ανωτέρω ότι το υπάρχειν διά της φυλής και το ενεργείν διά το έθνος, είναι νοηματοδότηση ζωής και στάση ζωής που υπερβαίνει το εφήμερο.
Τα ανωτέρω, ως εικός εστί, οδηγούν σε σθεναρή προάσπιση των εθνικών ιδιαιτεροτήτων μας και της εθνικής ιδιοπροσωπίας μας απέναντι στην λεγομένη "νέα τάξη πραγμάτων" και ό,τι αυτή συμπυκνώνει (δείγματος χάριν: αντεθνική παγκοσμιοποίηση, υποστήριξη έωλων θεωριών "πολυπολιτισμού", πανθρησκεία, ψευτοδικαιωματισμός, άμεση ή έμμεση ατομική σκλαβιά μέσω αστυνομίας σκέψεως και δράσεως και συστημικά υποθαλπομένης βίας, ισλαμοποίηση, αντικατάσταση πληθυσμών, μαζοποιημένος μετάνθρωπος / αντάνθρωπος, απόπειρα ελέγχου του νου, αντικατάσταση τής ζωοφιλίας με την κτηνολαγνία κ.ά.π., τα οποία τα θεωρούμε πολιτικές τερατογεννέσεις που εξυπηρετούν μικρές εξουσιαστικές ομαδώσεις αντεθνικώς ενεργούντων).
Η θεώρηση τής Ελλάδος ως έθνος ανάδελφον είναι συγχρόνως και αποδοχή τής διαφορετικότητος των άλλων εθνών ακριβώς επειδή σέβεται την δική της διαφορετικότητα. Παραλλήλως είναι και θέση απέναντι σε θεωρίες ομογενοποιήσεως, διότι η αποδοχή τής διαφορετικότητος δεν αποκλείει την εύρεση πεδίων συνεργασιών και αναπτύξεως ποικιλοτρόπων σχέσεων με άλλα έθνη. Η Ευρώπη των Εθνών που αντιπαρατίθεται στην Ευρώπη τού τραπεζικού κεφαλαίου και στο παγκόσμιο τοκογλυφικό σύστημα αλλά και σε μία πιθανή παγκόσμια ψηφιακή μέγγενη, προσφέρεται για προώθηση εθνικών κινημάτων που θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να συνεννοηθούν και να αποτελέσουν την νέα πρόταση, την νέα θέση, τον νέο πόλο απέναντι στην λεγομένη "νέα τάξη πραγμάτων", η οποία φαίνεται και εκ των πραγμάτων πως οδηγεί σε μία παγκόσμια συγκεντρωτική φυλακή, με φύλακες τους λεγομένους "χρησίμους ηλιθίους" και εντολείς τούς επικεφαλής ("ελίτ") μικρών ποσοτικά ομαδώσεων ("λόμπις") και οι οποίοι υπηρετούν την αντεθνική παγκόσμια ολιγαρχία αλλά και προετοιμάζουν συστηματικότατα τον πλανητάρχη, με δικαιώματα επί παντός επιστητού -σαν άλλος "σωτήρας". Η επιδίωξη μίας ισχυρής Ελλάδος είναι απαραίτητη συνθήκη αναπτύξεως και συνεργασιών σε βελτιωμένο για εμάς περιβάλλον.
Ποιο είναι όμως σήμερα το γενικότερο παγκόσμιο περιβάλλον εντός τού οποίου εξελίσσεται η προσπάθεια ευρυτέρων εν Ελλάδι συσπειρώσεων με ευγενή κίνητρα και υγιείς εθνικούς σκοπούς και με δυνητική προοπτική την ενδεχόμενη συνεννόηση με ομοφρονούντες άλλων εθνών στην βάση κοινών αντιλήψεων, πεποιθήσεων και πολιτικών και ποία δεδομένα ορίζουν την σχέση αυτών;
Ο υπερπληθυσμός τού πλανήτη είναι γεγονός, με ποσοτικούς κυριάρχους την Ινδία και την Κίνα που από κοινού αθροίζουν 3 από τα 8 δισεκατομμύρια τού πλανήτη Γη, ενώ ιδιαιτέρως αξιοπρόσεκτη είναι και η πληθυσμιακή αύξηση των Αφρικανών νεαρής ηλικίας. Εάν συνεκτιμηθεί ο δείκτης φτώχειας αυτών και η θεωρία των "ανοιχτών συνόρων", συγκριθεί δε με την υπογεννητικότητα των Ελλήνων και των άλλων Ευρωπαίων και την δημογραφική συρρίκνωση αυτών, συσχετισθεί δε με τα στίφη όσων μεταναστεύουν νομίμως ή λάθρα καθώς και με τους πρόσφυγες, η προοπτική είναι εξαιρετικά δυσοίωνη και ήδη ευκόλως αντιληπτή από τους ελευθέρως σκεπτομένους σε όλη την Ευρώπη.
Ο γενετικός μαρασμός των Ελλήνων και των άλλων Ευρωπαίων, σε συνδυασμό με τον επιθετικό επεκτατισμό νέων κυρίως ισλαμιστών -όμως όχι μόνον-, και την εκ της πραγματικότητος αποδεδειγμένης επιχειρουμένης αντικαταστάσεως πληθυσμών, συσχετιζόμενος με την "ελτζιμπιντικιουπλάς" θεώρηση πραγμάτων (υποστηρίζουν άκριτα τις εκτρώσεις, προωθούν παραλογικές μη αναπαραγωγής, δεν καταγγέλουν την παιδοφιλία, τις κλειτοριδεκτομές, την κτηνοβασία κ.ά.π.) είναι εικόνα τής ασχήμιας που παρουσιάζουν ως πρόταση -η οποία μάλιστα συνδυάζεται από τρυφηλή ζωή, άκρατο "σταδιοδρομισμό" και αντεθνικό μισαλλόδοξο λόγο.
Η ρήξη με την παράδοση είναι πασιφανής. Εκπορεύεται από άτομα με συγκεκριμένες αντιλήψεις εχθρικές προς οτιδήποτε συνδέει το σήμερα με την ρίζα του, κινείται μέσω επικοινωνιακών διαύλων παγκοσμίου εμβελείας και ευρείας διεισδύσεως και στοχεύει στην δημιουργία ενός υβριδίου ανθρώπου, απάτριδος, μηχανοποιημένου, ετεροκαθοριζομένου, αριθμοποιημένου σκλαβανθρώπου. Ευνοείται από την παγκοσμιοποίηση και τον διεθνισμό (κομμουνιστικό, σοσιαλιστικό ή νεοφιλελεύθερο ή αναρχικό, τούς είναι αδιάφορο γιατί οδηγούν στον ίδιο στόχο που αυτοί επιδιώκουν), υπηρετείται από την νέα τάξη πραγμάτων που αυτοί ελέγχουν και στοχεύει στην ομογενοποίηση, διά τής επιχειρουμένης επιτεύξεως εθνικής ασυνεχείας.
Η άκριτη υποταγή σε δόγματα (εμμέσως ή αμέσως), είτε πρόκειται για κοσμοθεωρίες είτε για ιδεολογίες είτε για θρησκείες, οδηγεί και σε άκριτη αποδοχή, φανατισμό και μισαλλοδοξία. Εμφανίζονται ψευδοαυθεντίες και ψευδομεσσίες, οι οποίοι προωθούνται από ένα πυραμιδοειδές σύστημα αργυρώνητων δούλων και συνάμα καθοδηγητών ηλιθίων, συνεπικουρουμένων από έναν στρατό τής τετάρτης εξουσίας τών μέσων μαζικής επικοινωνίας και των μέσων κοινωνικής δικτυώσεως. Είναι άλλο πράγμα η αυτόβουλη συνειδητή στράτευση σε μεγάλους ευγενείς εθνικούς και κοινωνικούς σκοπούς και άλλο η αιχμαλωσία στον ιστό τής παγκοσμίου αράχνης που με σύστημα έχει εξυφανθεί από τους προαναφερομένους δογματικούς.
Ο εμμονικός ατομικισμός, ο υπέρμετρος εγωισμός, ο άκρατος ανταγωνισμός αλλά και ο υπερκαταναλωτισμός, οδηγούν σε υπεράγχος και σε κατάθλιψη. Το ανικανοποίητο κυριαρχεί καθώς και η απουσία χαράς. Στην πνευματική, ηθική, κοινωνική και εθνική κρίση, η απάντηση τού συστήματος (πιο σωστά: η μη απάντηση) είναι: "ειδικοί", φαρμακευτικά χάπια και ναρκωτικές ουσίες. Η ευτυχία επιχειρείται πλέον να προσεγγιστεί μέσω συνεδριών με ψυχολόγους ή και με λογής χάπια και ουσίες, τα οποία φυσικά αδυνατούν να δώσουν λύση σε αιτίες που εν πολλοίς προκαλεί το σύστημα, όπως η ανεργία, η φτώχεια και η ποικιλότροπη κρίση και επίσης αδυνατούν να νοηματοδοτήσουν αυτήν καθ' αυτήν την ζωή.
Η λεγομένη "ερήμωση τού περιβάλλοντος" σε συνδυασμό με πολιτικές που αφορούν σε αυτό που ονομάστηκε "κλιματική αλλαγή", οδηγούν σε αμφίβολες για πολλούς νέες πολιτικές με τον μανδύα τής "πράσινης αναπτύξεως". Αυτό οδηγεί (και) σε αλλαγή τρόπων και μέσων παραγωγής. Θα μπορούσε να τεθεί το ερώτημα: "Είναι αυτό αρνητικό;". Όταν κάτι τέτοιο χρησιμοποιείται και ως μέσον εξαρτήσεως γιατί υπονομεύεται η αυτονομία τής παραγωγικής διαδικασίας και μικρές πληθυσμιακά και πολιτικά χώρες μετατρέπονται από παραγωγικά ανεξάρτητες σε παραγωγικά εξαρτώμενες, τότε ναι, αυτό είναι σαφώς αρνητικό για αυτές και την εθνική επιβίωσή τους -ειδικά σε περιόδους κρίσεων. Έτι περαιτέρω, όταν στοχοποιείται ως αιτία ρυπάνσεως ο ορυκτός πλούτος που συντελεί στην ενεργειακή αυτονομία και ανεξαρτησία μιας χώρας και αντιπροτείνεται προμήθεια διαφορετικών μορφών ενεργείας από άλλες χώρες, προτάσσονται συμφέροντα πέραν των εθνικών και υπάρχει σύγκρουση διότι η εναλλακτική λύση οδηγεί χώρες όπως η Ελλάδα σε εθνική εξάρτηση.
Τα πυρηνικά, μπορεί να κατακρίνονται -κυρίως ως προς την χρήση τους σε πολέμους ή για την επικινδυνότητά τους σε περίπτωση ατυχήματος- όμως είναι μία πραγματικότητα η οποία καθιστά ισχυρόν όποιον τα έχει. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και στο εξής: όσες χώρες τα έχουν, προσπαθούν να μην τα αποκτήσουν άλλες, αλλά και χώρες που φροντίζουν να τα αποκτήσουν αγνοώντας τους άλλους, επιβάλλουν στιβαρά την παρουσία τους στο παγκόσμιο στερέωμα. Εν Ελλάδι γίνονται πορείες για το αντίθετο την ίδια στιγμή που η Τουρκία εργάζεται πυρετωδώς για να γίνει πυρηνική δύναμη.
Η οικονομία παγκοσμίως εμφανίζει ένα αξιοπρόσεκτο σημείο, το οποίο όλοι προσπερνούν δήθεν με ευκολία αλλά όμως δεν απαντούν επαρκώς: Πώς γίνεται όλες οι χώρες να χρωστούν; Σε ποιον χρωστούν όλοι; Αυτό δεν ερμηνεύεται με λαϊκή ορολογία ως "παγκόσμια φούσκα;". Εάν όλοι οι άνθρωποι επέλεγαν να αποσύρουν τα χρήματά τους την ίδια στιγμή από τις τράπεζες, θα υπήρχαν αυτά τα χρήματα; Οι "άυλες" οικονομικές συναλλαγές και το "ψηφιακό χρήμα", αποτελούν μέρος τής λύσεως ή μήπως είναι μέρος τού προβλήματος; Παραλλήλως, στα καθ' ημάς, "μνημόνια" δυναστεύουν τον ελληνικό λαό δεσμεύοντάς τον για πολλές δεκαετίες, η χώρα τελεί από καιρού εις καιρόν υπό επιτροπεία από ξένους τοποτηρητές και το εικαζόμενο υπό τινών χρέος μεγαλώνει παρά τις σκληρές θυσίες πολλών, δημιουργώντας δεσμεύσεις (σε σημείο που το μη πραγματικό λογίζεται ως πραγματικό και οι τρόποι αρνήσεώς του δυσκολεύουν).
Η τεχνητή νοημοσύνη είναι μία πραγματικότητα που ήρθε για να μείνει. Θα μπορούσε να ειπωθεί πως είναι μια μορφή συγχρόνου επαναστάσεως. Θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ως ένα πολυεργαλείο και να βαθύνει υφ' ημών η συζήτηση για τις χρήσεις και την προοπτική της. Κάποια ερωτήματα που εγείρονται προς ώρας είναι -μεταξύ άλλων- και τα εξής: Μπορεί η ΤΝ (ΑΙ) να αναπαράγει -ή ακόμη και να αντικαταστήσει- την ανθρώπινη δημιουργικότητα; Είναι θεμιτό και σωστό να λαμβάνονται αποφάσεις χωρίς αισθήματα και συναισθήματα; Ποιοι είναι και θα είναι οι τροφοδότες των δεδομένων (από τα οποία εξαρτάται το τελικό αποτέλεσμα), τι θα γίνει εάν το λογισμικό τροφοδοτηθεί με κακά δεδομένα, ποιος/οι θα κρίνουν τι είναι καλό και τι κακό, βάσει ποιας κοσμοθεωρίας, ιδεολογίας ή πολιτικών πεποιθήσεων, ποιες θα είναι οι δικλείδες ασφαλείας για τις περιπτώσεις λάθους; Είναι άραγε υπερβολικό να ειπωθεί πως η τεχνητή νοημοσύνη προσπαθεί να παρακάμψει ακόμη και την ανθρώπινη ψυχή; Καλόν είναι να συμμετέχουμε ενεργά σε συζητήσεις για την ηθική, νομική, πολιτική καθώς και κάθε πλευρά τής ΤΝ(ΑΙ) αλλά και να ενθαρρύνουμε εναρέτους και ηθικούς νέους πατριώτες να σπουδάσουν προγραμματιστές στην τεχνητή νοημοσύνη και να γίνουν τροφοδότες της, ώστε σκεπτόμενοι πως το να είμαστε υπέρ τής εξελίξεως τής επιστήμης και της τεχνολογίας δεν σημαίνει ότι αγνοούμε συζητήσεις για ψηφιακή σκλαβιά και δυστοπικό μέλλον ή ότι πρέπει να επιτρέπουμε την θεοποίηση μηχανών.
Οι πόλοι εξουσίας παγκοσμίως επανασχηματοποιούνται, ως απόρροια εθνικών συγκρούσεων, οι οποίες δεν παραμένουν στο διπλωματικό ή οικονομικό ή πολιτιστικό επίπεδο αλλά εξελίσσονται και στρατιωτικά -κατά το "πόλεμος πατήρ πάντων". Εκεί που σταματά η διπλωματία ξεκινούν οι πόλεμοι. Οι δυνατοί επιβάλλουν όρους και κανόνες και οι αδύναμοι προσπαθούν να μειώσουν το μέγεθος της ήττας. Οι υπερδυνάμεις προσπαθούν να κρατήσουν εδραία την θέση τους, μικρότερες δυνάμεις με εθνική βούληση και εθνικό όραμα επιδιώκουν να δυναμώσουν και οι φοβικοί σύρονται σε υποχωρήσεις και ήττες. Ένας γενικευμένος πόλεμος υφέρπει. Η ανάγκη συμμαχιών είναι υπαρκτή και πρέπει να ακολουθεί αποκλειστικά και μόνον το εθνικό μας συμφέρον. Τα πυρηνικά και η πολιτική για το διάστημα αποτελούν κομβικά σημεία επιβιώσεως και προοπτικής και πρέπει τάχιστα να γίνουν ενέργειες προς αυτήν την κατεύθυνση.
Εντός αυτού του πλαισίου, η Ελλάς καλείται να αφυπνισθεί, να αποκρούσει την πολύμορφη και πολύτροπη επίθεση που δέχεται -και δεν είναι η μόνη-, να αντεπιτεθεί πολιτικά με βάση την κοσμοθεωρία, την ιδεολογία αλλά και τις πολιτικές θέσεις της, μέσω ενός Εθνικού Σχεδίου συγκεκριμένου, κοστολογημένου, πειστικού και υλοποιήσιμου (γνωρίζουμε πολύ καλά τις τεράστιες δυσκολίες μεταβάσεως από το παρόν αρνητικό κατεστημένο στη μελλοντική ευτοπία ενός εθνικού κράτους) και εν τέλει να νικήσει. Η διατύπωση μιας ολοκληρωμένης προτάσεως για διέξοδο από την κρίση, ευοίωνη προοπτική για την Ελλάδα και τους απανταχού Έλληνες και σταδιακή προσέγγιση τού προαναφερθέντος νέου εθνικού οράματος ως μια νέα μεγάλη ιδέα τού Ελληνισμού, σαφώς και δεν εξαντλείται στα ανωτέρω, τα οποία όμως λειτουργούν ως εφαλτήριο. Εντός τού πλαισίου τού ελληνικού εθνικισμού, αντιπαρατιθέμεθα νικηφόρα στον κομμουνισμό και στις παραφυάδες του, στον αναρχισμό καθώς και στον νεοφιλελευθερισμό και στις αντίστοιχες δικές του, υπερβαίνουμε την συμβατική ορολογία "δεξιάς" και "αριστεράς" και δίνουμε διέξοδο στο χάος: Ένα ανεξάρτητο και ισχυρό κράτος, εδραζόμενο στον ταυτοτισμό, στον κοινωνισμό, στον κοινοτισμό και στον οικολογισμό, ικανό να ανταποκριθεί στις ανάγκες και στις επιθυμίες όλων ανεξαιρέτως των Ελλήνων πέρα από διασπαστικά τής ενότητος τού έθνους κόμματα και χρώματα, εφαλτήριο πολιτισμού, προόδου, ευημερίας και εθνικής αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας.
Από εργάτες τής ιδέας ταγμένους στον πολύ δύσκολο αγώνα τής εθνικής ανατάξεως, εκφράζεται η άποψη πως ένα ευρύ μέτωπο αγώνα, δημιουργημένο με εντιμότητα και πίστη, υπευθυνότητα και σοβαρότητα, θα μπορούσε να οδηγήσει σε πολιτικές νίκες ώστε με σκληρότατη προσπάθεια να φέρουμε την τελική νίκη.
Εν κατακλείδι: Να γίνουμε αρνητές ήττας και προπομποί νίκης. Η νίκη δεν θα έρθει μόνη της, πρέπει να την φέρουμε εμείς! Αγώνας - Αγώνας - Αγώνας!
